1. Ի՞նչ իրավիճակ էր Հայաստանում 17-րդ դարի վերջում, 18-րդ դարի սկզբին։
Հայաստանը շարունակվում էր բաժանված մնալ Մերձավոր Արևելքի երկու տերությունների՝ Օսմանյան կայսրության և Սեֆյան Պարսկաստանի միջև։ Ձևավորվում էր ազատագրական պայքար։
2. Որո՞նք էին նմանությունները Իսրայել Օրու և Հովսեփ Էմինի գործունեության մեջ։
Նրանք երկուսն էլ Հայաստանին դաշնակից տեսնում էին Եվրոպայի երկրներին։ Պայքարում էին, քայլեր անում ոչ թե սեփական այլ իրենց երկրի և ժողովրդի շահերից ելնելով։ Երկուսն էլ չէին խուսափում ռիսկերից և ամեն ինչի պատրաստ էին հայրենիքի ազատագրման համար։
3. Ինչպե՞ս կմեկնաբանեք արտաքին դաշնակիցների որոնման կողմնորոշումը երկու գործիչների։
Նրանք երկուսն էլ եվրոպական երկրներից մեկին էին տեսնում որպես դաշնակից։
4.Ըստ ձեզ ինչպիսի՞ն պետք է լինի ազատագրողը /ինչ արժեքներ ունենա։
Պետք է լինի խիզախ, ազնիվ, հայրենասեր, հավատարիմ մնա իր երկրին և ժողովրդին, նաև պետք է լինի հմուտ գործիչ, որպեսզի կարողանա խնդրում ներգրավվել նաև այլ երկրների։
5.Ի՞նչ վերջնարդյունքների հասան երկու ազատագրողները։
Մեծ է Իսրայել Օրու գործունեության նշանակությունը ազատագրական պայքարի պատմության մեջ: XVII դարի վերջի և XVIII դարի սկզբի հայ ազատագրական շարժման զարթոնքը մեծապես կապված է նրա անվան հետ: Նա Հայաստանի ազատագրության հարցը դրեց գործնական հողի վրա՝ այն կապելով Ռուսաստանի հետ: Օրին գիտակցում էր ընդհանուր թշնամու դեմ բոլոր հնարավոր դաշնակիցներին համախմբելու նշանակությունը: Այդ պատճառով էլ բանակցություններ էր վարում ինչպես վրաց Արչիլ թագավորի, այնպես էլ պարսկական տիրապետությունից դժգոհ շրջակա մահմեդական տիրակալների հետ: